‘Het beroepsgeheim is geen excuus’.

Niels Klaassen en Carla van der Wal 28-05-19, 08:15 Laatste update: 10:08 4

Peter Verhagen is ervan overtuigd dat zijn moeder Tineke, ook wel beschouwd als een van de ‘Parniassiadoden’, geen natuurlijke dood is gestorven. Maar Tineke’s zoon merkt dat het medisch beroepsgeheim een grondig onderzoek daarnaar in de weg zit. Verhagen gelooft dat Tineke -net als een reeks andere slachtoffers- op mysterieuze wijze is omgekomen in en om het terrein van de ggz-instelling Parnassia in Den Haag, maar inzage in het dossier van een patiënt die meer zou weten, kreeg de politie niet. De rechter oordeelde dat het beroepsgeheim hier zwaarder weegt.

Verhagen is nu een petitie gestart omdat hij vindt dat het medisch beroepsgeheim op de schop moet. ,,Ik vraag me af wie de baas is in Nederland: justitie of de psychiatrie? Het is enorm krom dat de rechten van patiënten zo veel zwaarder wegen dan van nabestaanden.”

Pleidooi Politiebonden pleiten ook voor een discussie over het beroepsgeheim naar aanleiding van de zaak Thijs H. Want zijn de risico’s wel goed ingeschat? Was zeker dat er geen gevaar meer dreigde toen H. zich meldde na de moorden?

En had H. in de pakweg veertien uur dat hij woensdag 8 mei rondzwierf mogelijk nog meer slachtoffers kunnen maken, verwoordt Jan Struijs van de Nederlandse Politiebond de vrees: ,,Het medisch beroepsgeheim is belangrijk en een groot goed, maar rechercheurs worstelen ermee. Snel handelen is na een misdrijf belangrijk. Hoe langer na een misdrijf, hoe moeilijker het is bewijs en slachtoffers vinden.’’

Expert medische privacy Theo Hooghiemstra wijst er ook op dat het beroepsgeheim ‘niet absoluut’ is. ,,Dus wat mij betreft is het geen excuus om je eigen persoonlijke en maatschappelijke verantwoordelijkheid niet te nemen als er een ernstige, acute dreiging is.” Het geheim is er niet om ‘je als zorgverlener automatisch achter te verschuilen’, zegt Hooghiemstra.

Uiteindelijk bepaalt de rechter of het beroepsgeheim terecht doorbroken wordt of niet. Dat gebeurt vandaag ook bij de kwestie rond de camerabeelden van de kliniek waar H. verbleef. Justitie wil die beelden betrekken bij het onderzoek, maar GGZ-instelling Mondriaan weigert de video’s te delen, met een beroep op het verschoningsrecht. De rechter-commissaris moet dan de afweging maken tussen de medische privacy van H. en het maatschappelijk belang dat alle feiten ‘in rechte aan het licht komen’, zoals de Hoge Raad in eerdere arresten formuleerde.

https://www.ad.nl/binnenland/kritiek-op-beroepsgeheim-waarom-weegt-het-recht-van-de-patient-zwaarder~ab5bae51/

Het medisch beroepsgeheim zit onderzoek in de weg.

Door Carla van der Wal

Het gaat stap voor stap, net zoals Peter Verhagen zijn leven weer op orde kreeg. Een plaats tegelijk, handtekening voor handtekening, probeert hij steun te krijgen voor zijn petitie, om te zorgen dat de zaak van zijn moeder opnieuw kan worden onderzocht. Zo hoopt hij de wereld een klein beetje beter te maken. Want sinds de dood van zijn moeder beziet Peter het leven niet langer zoals vroeger. De wereld is een slechte plek. Of toch niet?

Hoop op vinden Het is eind 2007 als Tineke Verhagen met haar aan schizofrenie lijdende zoon, Peters broer, naar ggz-instelling Parnassia gaat. Daar, op die dag, verdwijnt ze, de lieve, zorgzame, pientere moeder. Meteen beginnen haar zoon Peter en schoondochter Jilly aan een zoektocht. Alles om haar te vinden. Jilly: ,,We zijn toen gaan kijken op allerlei plekken waarvan we dachten dat zij er zou kunnen zijn.’’ Eigenlijk doen ze maar wat, hopend op resultaat. Peter: ,,Helemaal in het begin dacht ik nog dat het goed zou komen, dat mijn moeder weer gevonden zou worden.’’ Tineke was weliswaar geestelijk in de war, na het overleden van haar man een jaar eerder, maar lichamelijk nog gezond.

Toch heeft Jilly meteen het gevoel dat er iets écht goed mis is. Ze heeft gelijk, blijkt na enkele slopende dagen zoeken. Zij en haar man hebben net tv opnames achter de rug om aandacht te vragen voor de vermissingszaak, als agenten aankomen bij hun huis. Ze hebben naast het allerslechtste nieuws ook de spullen van Tineke bij zich.

© Koen Verheijden Slootje Portret van de bij Parnassia vermoorde Tineke Verhagen Portret van de bij Parnassia vermoorde Tineke Verhagen © prive Het was een ongeluk, wordt het stel gezegd. Maar als Peter bij het water gaat kijken waarin zijn moeder zou zijn verdronken, ziet hij een slootje van nog geen 30 centimeter diep. En zijn moeder hield van zwemmen, kon dat goed. Hoe kan zo’n ongeluk zich voltrekken?

Hij weet zeker dat zijn moeder geen gewoon ongeluk heeft gehad als er meer doden vallen op of bij het terrein van zorginstelling Parnassia, waar ook Tineke is gevonden. Van de acht doden verdrinkt een groot aantal, net als Tineke, op een vreemde manier. Er komt een verdachte in beeld. Het is een patiënt van Parnassia, die gewelddadig en onvoorspelbaar is. De zaken komen uiteindelijk bekend te staan als de Parnassiamoorden. De moeder van Peter wordt opgegraven om alsnog sectie te verrichten.

Maar nooit kan de politie onderzoek doen zoals zij dat zou willen. De directie van Parnassia weigert elke medewerking, vanwege het beroepsgeheim. Er wordt een rechtszaak aangespannen. Het medisch dossier van de verdachte blijft ongeopend.

Sleutel Wat staat daarin? Is het de sleutel om de zaak op te lossen? Die vraag beheerst Peter de jaren erna, drijft hem tot op het randje van de waanzin. Net als die andere vragen. Wat weet bijvoorbeeld zijn broer, die zegt dat hij zich niets meer kan herinneren over de dag waarop zijn moeder verdween? Maar waarom viel hij Peter dan aan, toen ze na de dood van hun moeder samen over het terrein van Parnassia reden?

Peter krijgt PTSS, posttraumatisch stressstoornis, en kan nergens meer rust vinden. Eigenlijk heeft hij hulp nodig. Maar waar vindt je die, als een mogelijke moord bij een hulpinstelling aan de basis van je probleem staat? ,,Op de dag van de verdwijning raakten we ons onbezorgde leven kwijt’’, vat Jilly samen.

In hun woonplaats Zoetermeer voelt het alsof ze op straat anders worden aangekeken. Medewerkers van Parnassia lijken Verhagen vijandig gezind. Hij wil weg, zij ook. Dus gaan ze, samen met de kinderen. Eerst verwisselen ze Zoetermeer voor Vlaardingen, later voor een plaats in Duitsland. ,,Het was vluchtgedrag. Maar de rust hebben we hier gevonden.’’

Verdwijning

© prive Nieuwe moed verzamelen ze er ook. Als de verdwijning van Anne Faber doordringt tot de benedenwoning van Verhagen, wordt ook de dood van moeder Tineke weer opgerakeld, maar nu zonder alles overhoop te halen. Privacy stond het politieonderzoek naar de Parnassiadoden in de weg, privacy leidde er ook toe dat Michael P. niet de juiste behandeling kreeg, nadat hij was veroordeeld voor verkrachting van twee meisjes. P. leek een modelgevangene – tot hij Anne ombracht.

Peter voelt dat hij in actie moet komen. Zo begint het idee voor een petitie, die inmiddels honderden malen is getekend. Eigenhandig verzamelt hij er handtekeningen voor, door op pleinen en straten in Nederland te gaan staan. Ouderwets. Louterend ook, zegt Peter. ,,Ik vertrek met lood in mijn schoenen, maar als ik thuiskom, ben ik opgelucht. Nu praat ik met mensen over wat er is gebeurd. Ik leg uit waarom ik op straat sta. Ik merk dat er heel veel begrip is – eindelijk. Anderen vertellen me hun verhalen.’’

Zo leert Peter nu: niet iedereen is slecht. Soms heeft hij het gevoel dat zijn moeder ‘daarboven’ staat te juichen, om wat haar zoon nu doet. ,,Ze geniet van hoe het gaat. We hebben eindelijk de kracht om door te gaan.’’

In een reactie laat Parnassia weten geen mening te hebben over de petitie van Peter. Het is een zaak die bij de wetgever ligt, zegt een woordvoerder. ,,Wij hebben ons aan de regels te houden.’’ En dus ook aan het medisch beroepsgeheim.

https://www.ad.nl/binnenland/zoon-van-parnassiadode-wil-de-waarheid-wat-overkwam-tineke~a2dd3789/